Video oyunları ve sohbet siteleri cinsel istismarcılar için adeta serbest mekanlar haline geldi. New York Times’ta yer alan Exploited adlı dosya, internette çocuk istismarını tüm rahatsız ediciliği ile ele alıyor. Online olarak yayılan görseller, 20 yıl önce yalnızca bir “sorun” olarak nitelendirilirken, 10 yıl sonra bu görseller bir “salgın” haline gelmiş durumda. Bu durumun son derece yıkıcı sonuçları var. Teknoloji şirketlerinin raporlarında, internette çocukların cinsel istismara uğradığı çeşitli görsel ve videoların sayısının geçen yıl 45 milyonu aştığı görülüyor. Üstelik bu sayı, bir önceki yılın iki katı. Online tacizlerin ne kadar sıklıkla yaşandığına bir örnek Medium’da yayınlanan bir içerikte gayet çarpıcı bir şekilde görülebilir. 37 yaşındaki bir anne, bir hafta boyunca 11 yaşındaki bir kız çocuğu gibi davranıyor ve yaşadıkları Bark ekibi tarafından kayıt altına alınıyor. Medium’daki habere göre sadece Bark 2018’de 99 çocuk tacizcisini FBI’a bildirdi, bu sayı 2019’a gelindiğinde 300’e çıkmış durumda ve hala artıyor.
Teknoloji şirketlerinin raporlarında, internette çocukların cinsel istismara uğradığı çeşitli görsel ve videoların sayısının geçen yıl 45 milyonu aştığı görülüyor. Üstelik bu sayı, bir önceki yılın iki katı.
Cinsel istismarcılar ya da diğer kötü niyetli kişiler gençlerin hayatlarına daha kolay erişim sağlayacak ortamlar da keşfetmiş. İstismarcı erkekler, genç kız veya çocuk gibi davranıp kendilerine hedef belirledikleri kişilerle iletişim kuruyorlar. Çoğunlukla gençlerin kullandığı video yayını yapan LiveMe, Omegle, ve (TikTok’tan önce gelen) Musical.ly, Skype, Snapchat ve Twitter’ın Periscope’unu kullanıyor, sohbet ortamları olarak Instagram, Kik Messenger’ı tercih ediyorlar. Gözlerine kestirdikleri oyuncularla sanal ilişkiler geliştiriyorlar. Önce yavaş yavaş güven inşa ediyor, çoğunlukla kendilerini çok zorluk, cefa çekmiş bir kimlik ile tanıtıyor ya da kendinden nefret ettiğini vurgulayan hikayeler uyduruyorlar. Sempati uyandıran, kendilerini önce zayıf gösteren daha sonra ufak isteklerle sanki arkadaşlık bağını güçlendiriyormuş gibi yapan istismarcıların esas amaçları, hedef aldığı gençlerin onlara cinsel içerikli fotoğraflarını ya da videolarını yollamaları. İstismarcıların istediği tarzda fotoğraflar, videolar yollandığında daha fazlası için tehdit ediyorlar.
Teknoloji şirketlerinin istismarları engellemek için başvurduğu uygulamalar; taramaları, mesajları, görselleri kontrol eden çeşitli yazılımları mevcut. Ancak bu engeller daha önceden tespit edilmiş taciz içerikleri için kullanılabiliyor, dolayısıyla önleyici bir niteliği yok. Oyun esnasında zorla elde edilmiş yeni görselleri tespit edip engellemek bu yazılımlar için daha zor. Facebook’un algoritmaları yazılı çevirim içi istismarların bazılarını tespit edebiliyor. Fakat çoğu oyuncu sesli ve görüntülü konuşmayı tercih ediyor, öyle ya anında iletişim, oyun oynayanlar için son derece önemli. Neredeyse her oyunun bir sohbet odası olduğundan çocukları kontrol etmek gerçekten oldukça zor. Aslında böylesi bir kontrol tavsiye de edilmiyor çünkü ebeveynler çocuklarına interneti, oyunları veya sohbeti yasakladığında, çocuklar internetin daha karanlık köşelerine itiliyor. İstismarcıların istediği tam da bu.
Öte yandan, oyun endüstrisinin önleyici tedbirlere cevapsız kalması, New York Times’ın haberinde vurguladığı esas meselelerden biri. Birkaç önlem ile çözülebilecek internet ortamındaki çocuk istismarının bu durumu oyun kültürünün yapısını gösteriyor. Sektörün ekonomik çıkarları ön plana aldığı ve mahremiyete saygı adı altında engelleyici önemler almaya yanaşmadığı ortaya çıkıyor.
Öte yandan, oyun endüstrisinin önleyici tedbirlere cevapsız kalması, New York Times’ın haberinde vurguladığı esas meselelerden biri. Birkaç önlem ile çözülebilecek internet ortamındaki çocuk istismarının bu durumu oyun kültürünün yapısını gösteriyor. Sektörün ekonomik çıkarları ön plana aldığı ve mahremiyete saygı adı altında engelleyici önemler almaya yanaşmadığı ortaya çıkıyor. Kişinin kimliği ile giriş yapmasını zorunlu kılan çeşitli platformlar olsa da oyuncular anonim kimliklerini kaybetmek istemediklerinden bu platformları terk ediyorlar. Bazı oyun firmaları bu tip önlemler alıyor ama teknoloji şirketinlerinin geliştirdiği teknikler hala yetersiz. Belli ki bu konuda mahremiyet ile güvenlik çatışma halinde.